Jesteś tutaj: HomeO szkole

HISTORIA ZESPOŁU SZKÓŁ ELEKTRONICZNYCH IM. IGNACEGO DOMEYKI W BOLESŁAWCU

Od ceramika, przez górnika do …elektronika!
1. SZKOŁA CERAMICZNA
Pomysł utworzenia w naszym mieście szkoły zawodowej w celu technicznego i handlowego promowania garncarstwa pojawił się w drugiej połowie XIX wieku. Jednak dopiero po wielu latach umowa zawarta pomiędzy Pruskim Ministerstwem Handlu i Bolesławcem umożliwiła realizację tego planu, którego efektem była utworzona w 1897 roku Królewska Ceramiczna Szkoła Zawodowa Bolesławiec (Königliche Keramische Fachschule Bunzlau). Od 1922 roku nazywała się Państwowa Ceramiczna Szkoła Zawodowa (Staatliche Keramische Fachschule). Do jej zadań należało kształcenie nowych pracowników dla rzemiosła i przemysłu,  udzielanie pomocy przedsiębiorstwom w przezwyciężeniu trudności i poprawie metod pracy, a także stworzenie możliwości do przeprowadzania prac naukowych i praktycznych w tej dziedzinie. Obiekt  został wyposażony w warsztaty i piec do wypalania. Funkcjonowały w nim  dwie niezależne od siebie szkoły: dzienna (przeznaczona przede wszystkim dla synów miejscowych garncarzy) i wieczorowa (dla pozostałych uczniów). W szkole dziennej nauka trwała dwa lata i kończyła się otrzymaniem świadectwa. Warunkiem wstąpienia do niej było ukończenie czternastego roku życia oraz szkoły powszechnej. W późniejszych okresach przyjmowano starszych uczniów (15, a następnie 17 lat). Na życzenie utworzonego w 1922 roku Towarzystwa Promocji Ceramicznej Szkoły Zawodowej wprowadzono dodatkowo, przed wstąpieniem do szkoły, roczną praktykę w warsztacie garncarskim.  Przedmioty, których nauczano, to: chemia, fizyka, mineralogia, geologia, ceramika, rysunek, malowanie i modelowanie oraz kształcenie techniczne. Oprócz tego kilka godzin przeznaczono na  księgowość i arytmetykę handlową. Osiągnięcia szkoły szybko zdobyły uznanie rządu i środowiska fachowców. Jednak pierwsza wojna światowa uniemożliwiła jej rozbudowę o nowe obiekty. Duże zasługi w zakresie wyposażenia i rozwoju szkoły poniósł jej pierwszy dyrektor, Wilhelm Pukall. Miasto rozbudowało budynek szkolny o skrzydło południowe i przejęło koszty utrzymania. W 1931 roku utworzono w dobudówce Szkołę Szkła (Glasfachschule). Państwowa Ceramiczna Szkoła Zawodowa istniała do lutego 1945 roku. Odegrała wielką rolę w tworzeniu nowego rozdziału w historii bolesławieckiej ceramiki. Renoma szkoły była znana na świecie i przyciągała wielu uczniów spoza  granic kraju.

2. ZESPÓŁ SZKÓŁ GÓRNICZYCH

 Historia obecnego Zespołu Szkół Elektronicznych jest ściśle związana z powojennymi dziejami szkolnictwa zawodowego w Bolesławcu. W związku z rozwojem przemysłu zaistniała potrzeba kształcenia kadr technicznych. Była to główna przyczyna zorganizowania w 1946 r. pierwszej  średniej szkoły ogólnozawodowej pod nazwą Publiczna Średnia Szkoła Zawodowa. Kształciła ona kadry dla potrzeb zrujnowanej gospodarki i przemysłu zarówno miasta, jak i regionu. Pierwsi absolwenci opuścili mury szkoły w 1948 roku. Z upływem lat następuje rozwój gospodarczy regionu bolesławieckiego. Powoduje to konieczność otwarcia nowego typu szkoły średniej. W roku 1951 uchwałą Prezydium Rządu powstają: Zasadnicza Szkoła Górnictwa Rud Centralnego Urzędu Szkolenia Zawodowego (o dwuletnim okresie nauczania) oraz Technikum Górnictwa Rud (o czteroletnim okresie nauczania). Funkcję dyrektora pełni Władysław Tatarczan. W roku 1954 z inicjatywy Zakładów Górniczych „Konrad” w Iwinach powołano Zespół Szkół Górniczych z siedzibą przy ul. Mikołaja Brody, a po sześciu latach (1960) placówka zostaje przeniesiona do obecnego budynku przy ul. H. i W. Tyrankiewiczów 2. Kolejni dyrektorzy dokładali starań, aby wzbogacić ofertę szkoły. W Technikum Górnictwa Rud istniały następujące  wydziały: mechaniczno-górniczy, elektryczny oraz górniczy (łącznie 7 oddziałów). Funkcjonowała też sześciooddziałowa Zasadnicza Szkoła Górnicza kształcąca w kierunkach: elektromonter, mechanik górniczy i górnik. Obok szkół dziennych uruchomione zostało dokształcanie dla dorosłych w systemie wieczorowym oraz zaocznym. Pięcioletni cykl nauki w Technikum Górnictwa Rud oraz trzyletni w Zasadniczej Szkole Zawodowej wprowadzono w 1959 roku.

W 1964 r. Zasadnicza Szkoła Górnicza staje się przyzakładową szkołą Zakładów Górniczych „Konrad”. Placówka powiększała i doskonaliła swoją bazę. Do tradycji wprowadzono nowy element, jakim było nadawanie szpad górniczych najlepszym absolwentom technikum. Uroczyście obchodzono święto górnicze – Barbórkę. Zgodnie z potrzebami kopalń starego Zagłębia Miedziowego oraz powstałego Legnicko-Głogowskiego Okręgu Miedziowego nastąpił rozwój kierunków: elektrycznego i mechanicznego, zanika natomiast kierunek górnik rud. W 1966 r. TGR otrzymuje od Ministerstwa Przemysłu Ciężkiego sztandar.

1.09.1972 r. powstaje Zespół Szkół Górniczych Kombinatu Górniczo-Hutniczego Miedzi w Bolesławcu. Kondycja szkoły na początku lat osiemdziesiątych była bardzo dobra, co wynikało z faktu dotowania potrzeb przez KGHM. Rozbudowano i unowocześniono bazę materialną, urządzono nowe pracownie i pomieszczenia warsztatów, gabinety zaś wyposażono w najnowszy sprzęt audiowizualny i pomoce dydaktyczne.

1.09.1973 r. powstaje czteroletnie Liceum Zawodowe o specjalności mechanik budowy i naprawy maszyn.

W 1981 roku szkoła otrzymała sztandar i przyjęła imię Ignacego Domeyki. Dzień nadania imienia – 2 grudnia od tej pory obchodzony jest jako Święto Szkoły. 01.09.1992 założenie szkół: Zasadnicza Szkoła Zawodowa dla dorosłych w Zespole Szkół Górniczych KGHM im. Ignacego Domeyki w Bolesławcu oraz Policealne Studium Zawodowe w Zespole Szkół Górniczych KGHM im. Ignacego Domeyki 31.08.1994 likwidacja szkół o nazwie: Technikum Górnictwa Rud w Zespole Szkół Górniczych im. Ignacego Domeyki w Bolesławcu oraz Zasadnicza Szkoła Górnicza w Zespole Szkół Górniczych im. Ignacego Domeyki w Bolesławcu.

 Placówka przez ponad 40 lat kształciła kadry dla Zagłębia Miedziowego.

3. ZESPÓŁ SZKÓŁ ELEKTRONICZNYCH IM. IGNACEGO DOMEYKI

1.09.1994 r. następuje przekształcenie Zespołu Szkół Górniczych w Zespół Szkół Elektronicznych im. Ignacego Domeyki w Bolesławcu. Był to wynik dostosowania profilu nauczania do nowych potrzeb. Powstały wówczas: Technikum Zawodowe w Zespole Szkół Elektronicznych im. Ignacego Domeyki w Bolesławcu (podbudowa: szkoła podstawowa), Technikum Zawodowe w Zespole Szkół Elektronicznych im. Ignacego Domeyki w Bolesławcu (podbudowa: szkoła zawodowa), Zasadnicza Szkoła Zawodowa w Zespole Szkół Elektronicznych im. Ignacego Domeyki w Bolesławcu.

W 1994 r. jako pierwsza szkoła w województwie ZSE oferuje swoim uczniom komputer ZX Spectrum, który staje się symbolem kierunku, w którym podążać będzie kształcenie w następnych latach.                                                                                                                    01.09.1995 powstaje Liceum Techniczne w Zespole Szkół Elektronicznych im. Ignacego Domeyki w Bolesławcu (4-letnie). Następuje też zmiana nazwy szkoły z Technikum Zawodowe  na Technikum Elektroniczne o specjalności systemy komputerowe. Nową jakość szkole nadaje realizacja programu Teachers for Poland, dając uczniom możliwość opanowania języka angielskiego na wysokim poziomie. 12.04.1996 zostaje uregulowany stan prawny publicznej szkoły ponadpodstawowej Zespołu Szkół Elektronicznych im. Ignacego Domeyki w Bolesławcu

a) dla młodzieży:

·    Zasadnicza Szkoła Zawodowa

·    Technikum Elektroniczne

·    Liceum Techniczne

·    Policealne Studium Zawodowe

b) dla dorosłych:

·    Technikum Elektroniczne dla Dorosłych

W 1996 r. pracownie komputerowe zostały podłączone łączem stałym do sieci Internet. Wyrazem dbałości o ceremoniał i tradycje szkoły staje się fakt ufundowania w roku 1997 przez Radę Rodziców sztandaru ZSE. Kolejne lata upłynęły na unowocześnieniu bazy materialnej placówki  oraz rozwijaniu oferty kształcenia. W 1998 r. otwarto IV Liceum Ogólnokształcące, w ramach którego powstały m.in. nowe wówczas profile: edukacja europejska i wojskowa.
01.09.2002 przekształcenie szkół:
·    IV Liceum Ogólnokształcące oraz Liceum Techniczne otrzymują nazwę IV Liceum Ogólnokształcące,
·    Technikum Zawodowe na Technikum nr 4,
·    Zasadnicza Szkoła Zawodowa na Zasadnicza Szkoła Zawodowa nr 4.
01.09.2005 założenie szkoły: Powiatowa Szkoła Policealna nr 4 w Zespole Szkół Elektronicznych im. Ignacego Domeyki w Bolesławcu.
01.09.2006 założenie szkoły: Technikum Uzupełniające nr 5 dla Dorosłych w Zespole Szkół Elektronicznych im. Ignacego Domeyki w Bolesławcu.
31.08.2016 likwidacja szkoły: IV Liceum Ogólnokształcące w Zespole Szkół Elektronicznych im. Ignacego Domeyki w Bolesławcu.
01.09.2017 przekształcenie szkoły: z Zasadniczej Szkoły Zawodowej nr 4 w Bolesławcu na Branżową Szkołę I Stopnia Nr 4 w Bolesławcu.

     Obecnie Zespół Szkół Elektronicznych im. Ignacego Domeyki w Bolesławcu tworzą: Technikum nr 4 (kierunki kształcenia: technik elektryk, technik elektronik, technik informatyk, technik grafiki i poligrafii cyfrowej, technik programista) oraz Szkoła Branżowa I Stopnia nr 4.

Sztandar szkolny

Wyrazem dbałości o ceremoniał i tradycję szkolną jest fakt ufundowania w 1997 r. przez Radę Rodziców sztandaru Zespołu Szkół Elektronicznych im. I. Domeyki w Bolesławcu. 

 

 

 

 

Biografia patrona

IGNACY DOMEYKO (1802-1889)
PATRON ZESPOŁU SZKÓŁ ELEKTRONICZNYCH W BOLESŁAWCU

 domeyko
Ignacy Domeyko herbu Dangiel,  pseudonim Żegota – żyjący w XIX wieku polski geolog, mineralog, inżynier górnictwa, meteorolog, działacz społeczny,  etnolog i pedagog. Zasłużony dla rozwoju gospodarki i nauki w Chile, autor wielu publikacji z dziedziny geologii.
Urodził się 31 lipca 1802 roku w Niedźwiadce Wielkiej, w powiecie nowogródzkim (obecnie Białoruś). Zmarł 23 stycznia 1889 r. w Santiago (Chile). Pochodził z ziemiańskiej rodziny. Już od dziecka dzięki stryjowi (inżynierowi górnictwa) interesował się geologią i mineralogią. Jego edukację zapoczątkowała szkoła oo. Pijarów w Szczuczynie Lidzkim. W 1816 roku, gdy miał 14 lat rozpoczął studia na wydziale fizyczno-matematycznym Uniwersytetu Wileńskiego. Słuchał tam wykładów z chemii, matematyki, fizyki, mineralogii, a także historii i literatury polskiej. Ukończył je w 1822 r. z tytułem magistra matematyki. Podczas studiów wstąpił do Towarzystwa Filomatów – tajnej organizacji patriotycznej. Poznał wówczas Adama Mickiewicza, z którym połączyła go trwała przyjaźń. Obydwaj byli uczestnikami słynnego procesu 1823-1824 r., wytoczonego filomatom i filaretom przez władze carskie (Mickiewicz opisał go w III części „Dziadów”, uwieczniając w utworze również przyjaciela – w postaci Żegoty). Domeyko otrzymał dozór policyjny. Sześć lat życia wypełniło mu gospodarowanie na roli uzupełnione samokształceniem.
Po upadku powstania listopadowego, w którym brał udział, wyemigrował do Francji. Uczęszczał na wykłady do College de France, na Sorbonę, do Konserwatorium Sztuk i Rzemiosł, a także École des Mines (Szkoły Górniczej). Tę ostatnią ukończył w 1837 r. z tytułem inżyniera.
Krótko po paryskich studiach Domeyko podjął decyzję, która miała zmienić całe jego życie. Otrzymał propozycję pracy w Chile. Młode państwo (ogłosiło niepodległość w 1818 r.) potrzebowało specjalistów w dziedzinie mineralogii i górnictwa, by lepiej poznać i wykorzystać złoża naturalne oraz wykształcić własnych ekspertów. Ignacy Domeyko do Chile przybył 3 czerwca 1838 roku, po czterech miesiącach podróży. Rozpoczął pracę  jako profesor chemii, geologii i mineralogii w Kolegium La Serena w Coquimbo. Pracował tam w latach 1838-1846. Jego zadaniem było stworzenie podstaw naukowych z zakresu wydobycia i wykorzystania złóż mineralnych kraju. Równocześnie otworzył laboratorium naukowe, w którym spędzał  długie godziny analizując przysyłane z całego kraju próbki minerałów.
Ignacy Domeyko nie tylko uczył i pomagał rozwijać chilijski przemysł górniczy. W trakcie wakacji podróżował po całym kraju badając występujące w nim złoża. Dzięki tym działaniom powstała mapa geologiczna Chile. Profesor znalazł również żyły złota oraz bogate pokłady kilku rodzajów węgla kamiennego.
 Skuteczne działania poprawiające gospodarkę i szkolnictwo przyniosły mu szacunek. Zyskany autorytet Domeyko wykorzystywał nie tylko w kwestiach zawodowych, ale i społecznych. Efektem badań etnograficznych była  wydana w 1845 r. książka „Araukania i jej mieszkańcy”. Araukania to  teren na południu Chile, zamieszkały przez Indian z plemienia Mapucze, którzy  byli traktowani w barbarzyński sposób. Naukowiec obronił ich przed zagładą oraz domagał się od rządu, by plemieniu zapewniono dostęp do edukacji, miało to im pomóc przybliżyć się  do cywilizacji. Dzięki publikacji Domeyki rząd chilijski zmienił swoją politykę, a Mapucze mogli cieszyć się wolnością.
Po 8 latach pracy w Coquimbo Ignacy objął kierownictwo na katedrze chemii, mineralogii i fizyki na Uniwersytecie w Santiago. W latach 1867–1883  pełnił tam również funkcję rektora. Podarował uczelni swój bogaty zbiór minerałów, przeprowadził jej reformę. Do obowiązków Domeyki należała także reorganizacja szkolnictwa w Chile, rozpoczęta w latach 50 XIX w.
 Był jednym z bardziej zasłużonych ludzi dla tego państwa, dlatego w 1848 r. otrzymał honorowe obywatelstwo. Z kolei po jego rezygnacji z funkcji rektora w   1883 r. parlament chilijski ofiarował mu dożywotnie wynagrodzenie nazywane „pensją wdzięczności”. Ignacy Domeyko prowadził w dalszym ciągu działalność naukową. Odkrywał i opisywał wiele nieznanych do tej pory złóż, co przyniosło mu sławę w kręgach naukowych na całym świecie. Oprócz  pokładów węgla kamiennego i żył złota, Domeyko odnalazł również złoża saletry na pustyni Atakama. Istotne były także badania odnośnie wód mineralnych. Badacz napisał ponad 130 prac naukowych w czterech językach – polskim, hiszpańskim, niemieckim i francuskim. Jest też autorem wielokrotnie wznawianych podręczników w zakresie mineralogii i geologii.
 Naukowiec nigdy nie zapomniał o swojej pierwszej ojczyźnie. Bardzo interesowały go wydarzenia i sprawy dotyczące Polski. Również przyjaźń z Adamem Mickiewiczem trwała przez długie lata dzięki korespondencji listowej. Powodem, dla którego Domeyko  większą część życia mieszkał w Chile była rodzina. W 1850 r. ożenił się z młodszą o ponad 30 lat Enriquetą Sotomayor Guzman. Mieli czwórkę dzieci – córkę Annę i synów: Henryka (zmarłego niedługo po porodzie), Hermana oraz Kazimierza. W 1884 roku sędziwy uczony zdecydował się na podróż do Polski. Przez Kraków i Warszawę dotarł na Litwę, skąd wyjechał do Paryża, Rzymu i Ziemi Świętej. Podczas  pobytu w kraju zwiedzał kopalnie Wieliczki, a we Włoszech   wszedł na szczyt Wezuwiusza.
Zmarł w swojej drugiej ojczyźnie 23 stycznia 1889 r. Został pochowany w Santiago, a jego pogrzeb miał charakter państwowy. W Chile żyją do dziś liczni potomkowie Domeyki wywodzący się od młodszego syna, Kazimierza. Utrzymują oni związki z Polską  oraz podkreślają swe polskie pochodzenie.
W Chile do tej pory spotkać można liczne miejsca upamiętniające naszego rodaka.  Jest patronem wielu ulic, pomników, trzech miast, portu w południowej części kraju, a także innych lokalizacji. W zachodnich Andach mieści się pasmo zwane Górami Domeyki, ponadto w Kordylierach jest Szczyt Domeyki. Nazwiskiem badacza nazwano również m.in. małża (Nautilus domeykus), amonit (Amonites domeykanus) i minerał (domeykit - arsenek miedzi Cu3As).

Źródła:

 
Polish Bulgarian English French German Italian Russian Spanish

Menu główne

Menu

Gościmy

Odwiedza nas 56 gości oraz 0 użytkowników.

 
Administrator strony: Łukasz Hałat
Galeria: Paweł Wiśniewski 
 
QR Code   Współpraca:       Przyjaciel szkoły:
QR Code   logo   logo-bory   logolinuxpl
Początek strony