Nauczyciel zaprosił nas 2 listopada w „Dzień Zaduszny” na niezwykłą lekcję języka polskiego do sali multimedialnej. Każdy zainteresowany uczeń II h otrzymał tekst poetycki o tematyce egzystencjalnej i usiedliśmy w koło. Zaduszki zaczęły się przepiękną piosenką Antoniny Krzysztoń „Nie zapomnij, Kochany” w wykonaniu Hani, jedynej uczennicy, która znała swoja rolę w dzisiejszym projekcie słowno-muzycznym. To ona przeniosła nas do świata melancholii i wspomnień.
Doświadczenie zdobyte podczas zajęć improwizowanych pozwoliło nam odebrać poezję tak, jak potrafimy najlepiej. Poczuliśmy się, jakbyśmy byli w „laboratorium słowa”. Nieznany tekst odczytany w spontaniczny, ekspresywny sposób wypełniał naszą wyobraźnię. Mieliśmy wrażenie, że jesteśmy „współautorami” i szczerze współodczuwamy z podmiotami lirycznymi.
Forma zajęć zaskoczyła nas wszystkich, jednak najdziwniejsze było to, że spontaniczne odczytywanie poezji zmniejszyło dystans, który towarzyszy nam w obowiązkowym kontakcie z tekstami z podręcznika szkolnego. Staliśmy się na krótko aktorami i odkryliśmy siłę słowa poetyckiego.
Nauczyciel zadbał o to, żeby każdy uczeń miał wrażenie, że współtworzy spektakl. Zwykłe uważne wsłuchanie się w recytację tekstów, ich emocjonalną wymowę, spowodowało odkrycie indywidualnej wrażliwości.
Magia słowa poetyckiego pozwoliła otworzyć się na dzieło sztuki.
Zapraszamy do obejrzenia fragmentów krótkiego filmu przedstawiającego „laboratorium słowa” – krytykujcie, jeśli chcecie. To był nasz debiut. Na pewno jeszcze nie raz odkryjemy magię słowa poetyckiego…