"Perspektywy" potwierdza, że Technikum nr 4 w Zespole Szkół Elektronicznych w Bolesławcu jest wśród najlepszych techników w Polsce sklasyfikowanych w rankingu Techników PERSPEKTYWY 2024 i przysługuje mu tytuł Adaptacja teatralna mitycznej historii Króla Edypa, w reżyserii Stanisława Melskiego miło nas zaskoczyła, ponieważ twórcy funkcjonalnie wykorzystali tworzywa teatralne, jakimi są obraz, słowo i dźwięk. Spodziewaliśmy się niezrozumiałej dla nas interpretacji spektaklu i prób zatuszowania słabej gry aktorskiej licznymi rekwizytami, efektami bądź dekoracjami. Rzeczywistość okazała się zupełnie inna.
Zafascynowała nas scenografia, która była, naszym zdaniem, bardzo surowa i uboga, co pozwalało skupić się na treści przedstawienia. Na całość dekoracji składały się dwa krzesła, stół oraz stojący nieco dalej telewizor. Meble były dość proste, pozbawione licznych
i bogatych zdobień. Na ekranie telewizora wyświetlano różne wydarzenia ze świata np. manifestacje, teleturniej, oraz postacie (Tyrezjasz, chór), które nawiązywały dialogi
z głównymi bohaterami. Edyp, oglądając telewizję, zmieniał kanały, co mogło sugerować władzę posiadaną przez niego. Mała ilość przedmiotów na scenie pozwalała dostrzec ważne szczegóły w zachowaniu bohaterów, którzy celowo wykorzystywali znajdujące się na scenie rekwizyty, np. przewrócenie krzesła było oznaką frustracji i rozdrażnienia postaci. Stroje
i rekwizyty, takie jak kostka Rubika oznaczająca zagadkę Sfinksa, pomagały
w zidentyfikowaniu cech bohaterów np. inteligencji oraz bystrości Edypa. Białe światło padające na scenę towarzyszyło sytuacjom o charakterze neutralnym, jego kolor zmieniał się na czerwony podczas wydarzeń negatywnych np. odkrycie prawdy o swojej przeszłości przez tytułowego bohatera. Należało także zwrócić uwagę na miejsce padania świata, które skupiało się na danej postaci lub akcji dziejącej się w określonej części sceny, np. gdy na środek wyszła jedna ze służących, niosąc czerwoną suknię królowej i oznajmiając o jej samobójstwie.
Kostiumy aktorów nawiązywały do antyku, lecz były uwspółcześnione. Król Edyp i Kreon mieli na sobie garnitury przepasane togą. Ich kolory pomagały w wartościowaniu bohaterów. Biały strój Kreona świadczył o jego czystości i niewinności, natomiast ciemny Edypa symbolizował klątwę na nim spoczywającą. W końcowej części dramatu to Kreon nosi czarny garnitur, co można interpretować jako sugestię, że klątwa bogów (fatum) nie skończyła się wraz ze śmiercią Jokasty i wygnaniem Edypa. Czytelne i łatwe w odbiorze gesty oraz mimika bohaterów idealnie opisywały emocje towarzyszące danym wydarzeniom. Tekst mówiony przez aktorów był zrozumiały dzięki ich profesjonalizmowi, a tempo oraz intonacja głosu pozwalały na odczytanie intencji postaci, np. pod wpływem emocji słowa były wypowiadane szybciej. Muzyka grana podczas spektaklu miała na celu wprowadzić nas w atmosferę kolejnych wydarzeń, a tekst śpiewany był rodzajem komentarza do kolejnych scen, a także zastępował wypowiedzi chóru.
Twórcza adaptacja dzieła Sofoklesa może zainspirować odbiorców do dalszego poznawania mitologii greckiej ze względu na umiejętności reżysera i aktorów, którzy w interesujący sposób wykorzystali minimalną ilość efektów i rekwizytów znajdujących się na scenie. Sugestywna, a jednocześnie oszczędna gra aktorska pozwalała widzom na prawdziwe przeżycie tragedii króla Edypa.
Wykonały : Monika Matuszewska, Klaudia Greszta, Angelika Chmielowiec, Paulina Rucińska klasa I H
